De Spaanse beeldhouwer Eduardo Chillida genoot bekendheid voor zijn kolossale installaties op in de openbare ruimte.
Eduardo Chillida studeerde architectuur aan de universiteit van Madrid. Hij wendde zich al snel tot kunst en verhuisde in 1948 naar Parijs. Hij ontpopte zich tot beeldhouwer vanuit een interesse in ruimte en materialiteit. Rond 1950 keerde hij terug naar Spanje en nam hij tussen 1959 en 1977 deel aan diverse Documenta tentoonstellingen in Kassel. In 1958 won hij de befaamde Internationale Prijs voor Beeldhouwkunst op de Biënnale van Venetië. Zijn in elkaar grijpende sculpturen zijn voornamelijk vervaardigd in ijzer, hout en staal. In het vroege werk van de Spaanse kunstenaar zien we de menselijke vorm nog terug, later werd zijn oeuvre meer en meer abstract. Net als zijn landgenoot Antoni Tàpies, gebruikte Eduardo Chillida geometrische vormen om een fysiek indrukwekkende ervaring op de kijker te creëren. Tegenwoordig worden de werken van de beeldhouwer bewaard in de collecties van het Art Institute of Chicago, het Guggenheim Bilbao, de Tate Gallery in Londen en The Museum Modern Art in oa New York.
