Émile Louis Picault, of Émile Picault, was een van de belangrijkste 19de-eeuwse Franse beeldhouwers binnen de stroming van de neobarok.
In Émile Louis Picault zijn tienerjaren studeerde hij aan de Parijse Academie, ginds werd Henri Royer zijn leermeester, Royer was grotendeels gekend voor zijn Britse genreschilderijen. Vanaf 30-jarige leeftijd stelde hij zijn kunstwerken tentoon op de beroemde Franse Salons te Parijs, aldaar kreeg hij een erestatus omstreeks 1883. De dynamieke beeldhouwwerken van Picault werden vaak gegoten in brons en tonen merendeels allegorische, patriottische of mythologische figuren en onderwerpen, dikwijls helden of krijgers. Vaak zijn er inscripties te vinden op zijn werken, meestal is dit in het Latijns of in het Frans. Daarnaast vervaardigde hij werken van historische figuren binnen de Franse wereld als ook portretten van bijvoorbeeld Ambroise Paré (een Franse chirurg voor koning Henry II, Frans II, Henry III en Charles IX), Voltaire (een prominente figuur binnen de Franse literatuur en gekend om zijn kritiek tegenover de Romaanse Katholieke kerk) of Nicolas Flamel (een Franse alchemist en schrijver), maar ook beroemde fictiefiguren zoals Macbeth (verhaal van William Shakespeare). De mythologische en allegorische onderwerpen zijn vaak binnen de wereld van de Egyptenaren of de Grieken, vooral helden. Vervolgens maakte hij beeldhouwwerken in een oriëntalistische stijl, meer bepaald met Egyptische invloed. Hij overleed in zijn geboortestad op 82-jarige leeftijd. Gedurende zijn leven was Picault geliefd door het publiek tot op heden. Zijn beelden variëren van grote, de kleine bronzen sculpturen zijn de meest bekende. Ondanks zijn grote meerwaarde aan de neobarokke beeldhouwkunst binnen Frankrijk, is de kunstenaar nog niet veel bestudeerd binnen de artistieke wereld.
