Emile Van Doren was een Belgische kunstschilder die gespecialiseerd was in de landschapsschilderkunst.
Emile Van Doren schreef zich in in de Académie des Beaux-Arts in Brussel, waar hij zich al snel richtte op het vervaardigen van schilderijen met landschappen als onderwerp. Reeds in 1892 won hij de Prix Donnay, een speciale prijs voor landschapsschilders uitgereikt door een jury van de Brusselse academie. Na zijn studies vestigde de kunstschilder zich in Genk, wat op dat moment uitgegroeid was tot een populaire locatie voor de Belgische plein-airisten. Dit Kempisch landschap, gekenmerkt door heidegronden en zandduinen, inspireerde ook Emile Van Doren tot het schilderen in open lucht. Hij richtte zich haast volledig op het vervaardigen van vroege 20ste-eeuwse schilderijen in situ, wat veel furore veroorzaakte onder het grote publiek. Het succes van de landschapsschilder was dan ook aanzienlijk. Vooral de adel en gegoede burgerij konden zijn neo-impressionistische stijl erg smaken. Tot op heden wordt zijn bijdrage aan het toenmalige kunstlandschap naar hoge waarde geschat door kunstkenners. Het Emile Van Dorenmuseum is hier een getuigenis van.
