Franciscus Gijsbrechts (1649 - na 1677), ook wel geschreven als Franciscus Gysbrechts, was een antiek schilder van 17e-eeuwse schilderijen, afkomstig uit Antwerpen.
Franciscus Gijsbrechts was de zoon van stillevenschilder Cornelis Norbertus Gysbrechts, een oude meester gespecialiseerd in trompe l’oeil schilderkunst die een tijdlang aan het Deense hof werkte. Mogelijk was ook zijn zoon een tijdlang actief in Kopenhagen alvorens hij in 1676 lid werd van de Antwerpse Sint-Lucasgilde. Franciscus Gijsbrechts schilderde vooral zogenaamde vanitas-taferelen: 17de eeuwse stillevens van objecten die verwijzen naar de vergankelijkheid van aardse zaken, zoals schedels, zandlopers, verwelkende bloemen, kaarsen en zeepbellen. Daarnaast produceerde hij ook veel illusionistische schilderijen naar het voorbeeld van zijn vader. Hun techniek is zo gelijkaardig dat hun oeuvres soms moeilijk te onderscheiden zijn: men vermoedt dat de hand van Franciscus Gijsbrechts te herkennen is aan de iets zachtere penseelstreken.
