Giovanni Grubacs was een gevierde negentiende-eeuwse kunstschilder die bekendheid genoot voor zijn Venetiaanse taferelen.
Giovanni Grubac was afkomstig uit Duitsland maar bracht het grootste deel van zijn leven door in Italië. Hij was de zoon van Carlo Grubacs, een gerenommeerde schilder die ook vergelijkbare onderwerpen vervaardigde. Hij had dan ook de beginselen van het vak in het atelier van zijn vader geleerd. In 1854, na het voltooien van zijn academische studies, nam de jonge kunstschilder voor het eerst deel aan de jaarlijkse tentoonstelling van de Accademie di Belli Arti, waarbij hij twee perspectiefaanzichten in neo-achttiende-eeuwse smaak inleverde. Stillistisch schilderden zowel Giovanni als Carlo Grubacs namelijk kleine taferelen van uiterst fijne kwaliteit, met nauwgezette aandacht voor detail en precisie. Veel van zijn schilderijen bevatten beroemde Venetiaanse beelden langs het Canal Grande, zoals het Dogenpaleis en de Rialtobrug. De Duitse kunstschilder volgde hiervoor de belangrijke traditie van zeventiende- en achttiende-eeuwse Venetiaanse kunstenaars. Grote meesters als Francesco Guardi en Antonio Canal Canaletto waren gedurende zijn hele carrière zijn belangrijkste inspiratiebronnen. Tijdens de laatste decennia van zijn succesvolle loopbaan kwam zijn stijl onder de invloed te staan van het overdonderende naturalisme geïntroduceerd door Ippolito Caffi. Zijn doeken werden vervolgens doordrenkt met meer realistische figuratieve groepen, opgefleurd met plotselinge lichtflitsen die unieke lichteffecten creërden.
