De Nederlands-Belgische kunstschilder Petrus van Schendel genoot een grote bekendheid voor zijn nachttaferelen bij kunstlicht. Hij was een exponent van de Nederlandse romantische genreschilderkunst.
Na zijn opleiding aan de Antwerpse Academie voor Schone Kunsten volgde Petrus van Schendel schilderslessen bij de befaamde historieschilder Mattheus Ignatius van Bree. Hierna vestigde hij zich in Nederland, waar hij als portrettist aan de slag ging. Van Schendel exposeerde vaak in de Tentoonstellingen van Levende Meesters in Den Haag, Rotterdam en Amsterdam en in de Driejaarlijkse Salons in Antwerpen, Brussel en Gent. Later, nadat hij naar Brussel verhuisd was, kregen zijn schilderijen ook internationale aandacht. Ook kwam hij zo in contact met de Franse kunst. Petrus van Schendel schilderde vooral Bijbelse taferelen, genretaferelen, portretten en landschappen. Hij specialiseerde zich in genrestukken die interieurs bij kaarslicht als onderwerp hadden. Dit genre werd toen zeer gewaardeerd door een gretig koperspubliek, wat hem zowel in het binnen- als buitenland roem verschafte. Zijn clair-obscur lichteffecten, die beschouwd kunnen worden als een late uitloper van het caravaggisme, zijn typisch voor zijn stijl. Vaak verwerkte hij ook verborgen symbolieken in de werkjes. Vanaf 1834 was de schilder lid van de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten te Amsterdam en van het genootschap genaamd Arti Sacrum te Rotterdam. Petrus van Schendel verwierf een aantal belangrijke medailles voor zijn 19de-eeuwse schilderijen en oefende een grote invloed uit op zijn navolgers in de kunsten.
