Veduta-schilderkunst
Een veduta, meervoud vedute, is de benaming voor een zeer gedetailleerde beeltenis van een stad of een ander landschap, in geschilderde of gedrukte vorm en meestal uitgevoerd in groot formaat. Het genre vindt haar oorsprong in de zestiende eeuw in Vlaanderen, waar Paul Bril voor het eerst grootse landschappen schilderde. In zeventiende eeuw werden dergelijke schilderijen ook populair in de Noordelijke Nederlanden, waar een nauwkeurig, herkenbaar stadsbeeld de lokale trots van welgestelde burgers aansprak; het allerbekendste voorbeeld is allicht Vermeers Zicht op Delft. Later ontwikkelden de vedute zich verder in Italië, ondere impuls van o.a. de Nederlandse 17de-eeuwse oude meester Caspar van Wittel, in Rome Vanvitelli genoemd, die zeer topografisch accurate beelden van het landschap vervaardigde.
Achttiende-eeuwse Italianen omarmden het genre eveneens; Giovanni Paolo Pannini ging zich specialiseren in ruïnes en de Venetiaanse kunstenaarsfamilie Guardi sprak met hun afbeeldingen van de bekendste bezienswaardigheden in de stad het aristocratische publiek van heel Europa aan. De uit Antwerpen afkomstige Hendrik Frans van Lint werkte vanaf 1697 in Rome en werd daar de bekendste vedutista.
