Frans Van Leemputten was een Belgische kunstschilder en tevens een exponent van het realisme, een stroming die toen dominant was onder de verschillende stromingen van het destijds versnipperde kunstlandschap. Hij was gespecialiseerd in het vervaardigen van genrestukken.
Frans Van Leemputten ontwikkelde al op een vroege leeftijd een talent voor schilderen en werd daarin gestimuleerd door zijn vader, Jan Frans Van Leemputten, die tevens werkte als professioneel dierenschilder. Ook zijn broer, Cornelis Van Leemputten, beoefende dit beroep. In 1858 trok Frans Van Leemputten naar Brussel om er aan de slag te gaan als restaurateur in de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België. Hij richtte er zijn eigen atelier in. De kunstschilder volgde lessen aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten van Brussel, waar hij onderricht kreeg van Paul Lauters. Deze befaamde kunstschilder en lithograaf zette hem aan om zijn focus te richten op zijn specialiteit; de landschapsschilderkunst. Ook Constantin Meunier, Louis Dubois en Paul Gabriël vormden een belangrijke inspiratiebron voor de eigenzinnige stijlontwikkeling en onderwerpskeuze van zijn schilderijen. Zelf was hij ook lid van een tekenclub genaamd La Patte de Dindon. Toch debuteerde hij in de salons in het licht van de jaarlijkse tentoonstellingen die Brusselse kunstkringen als La Chrysalide en L’Essor organiseerden. In 1891 werd de succesvolle schilder, die zich tegen die tijd ten volle als exponent van het Belgisch realisme ontplooid had, leraar aan het Hoger Instituut voor Schone Kunsten in Antwerpen. De belangrijkste leerlingen van Frans Van Leemputten waren Frans Slager, Marten Van der Loo en Frans Mortelmans.
