Henriette Lorimier was een 18de-eeuwse Parijse kunstschilder gespecialiseerd in portretten in de stijl van de Franse school.
Lorimier was een vrouwelijke kunstschilder die portretten vervaardigde van onder andere belangrijke personen en haar werken liet tentoonstellen in Salons van de 19de eeuw. Henriette Lorimier schilderde bijvoorbeeld een portret van haar man Frangois/François Pouqueville, een diplomaat uit Frankrijk die een generaal was van Napoleon. Kenmerkend voor de portretten zijn de intense blikken en de zachte texturen van de kledij die door Lorimier geschilderd werden. Ze kreeg de kans om destijds in de leer te gaan bij één van de belangrijkste schilders van Frankrijk, namelijk Jean-Baptiste Regnault, een neoclassicistische kunstschilder. Hij gaf ook les aan Angélique Mongez bekend om haar grote historieschilderijen. Lorimier stelde haar portretten tentoon vanaf 1800, desalniettemin werd ze pas erkend vanaf de jaren 1804 wanneer ze haar schilderij ‘A mother watching a goat nurse her child’ of ‘Een moeder die kijkt naar een geit die borstvoeding heeft aan haar kind’. Dit schilderij werd goed ontvangen bij het publiek, zoveel zelfs dat prinses Murat het had aangekocht. Dit schilderij was echter van grote afmetingen, in het schilderij zelf zien we een eerder jonge vrouw/moeder zitten in een koeienstal die kijkt naar een geit en haar kindje die borstvoeding krijgt van de geit op een berg stro, waarschijnlijk omdat de vrouw niet in staat is dit zelf te doen. Op de achtergrond zien we een huis met bomen errond. Dit schilderij kreeg kritieken van onder meer Jacques-Philippe Voiart, een Franse criticus, hij verwees naar Rousseau binnen het onderwerp dat de vrouwen moeders werden die voor hun kinderen moesten zorgen terwijl mannen wegwaren. In feite toonde Lorimier met dit werk aan dat vrouwen beperkt werden tot een bepaalde ruimte in het huis en verwacht werden moeders te worden en hun kinderen te verzorgen, dit toont de rol van de vrouwen in de context van de 18de en begin 19de eeuw aan, als ook toont het dat de zorg van de moeder belangrijker is dan louter borstvoeding geven bijvoorbeeld. Alhoewel was Lorimier zelf geen moeder, zoals eerder vermeld was Henriette Lorimier de levensgezel van Pouqueville, maar had geen kinderen. Vervolgens schilderde Lorimier ook zelfportretten waar Henriette Lorimier ook met een intense blik naar de toeschouwer kijkt met de nadruk op de zachte texturen van haar kleed, bovendien beeldde ze haarzelf af met een schilderspalet met verf op en in haar andere hand een verfborstel waar ze zichzelf identificeert als schilder. Vaak portretteerden schilders zich toen zo af, of ook beeldhouwers (inclusief vrouwen) met bepaalde tools die men gebruikte om te beeldhouwen. Toen werd er verwacht van vrouwelijke schilders binnen de genreschilderkunst te werken waar men Lorimier in kan situeren, ondanks ze vooral portretten vervaardigde. In haar genreschilderijen schilderde Henriette Lorimier vooral vrouwen met een bepaalde charme en gratie die men verwachtte van de vrouwen, dit is waarschijnlijk waarom haar schilderijen zo in de smaak vielen bij het publiek. Eveneens worden haar schilderijen gepositioneerd tussen het romantisme en de troubadour stijl in Frankrijk. Henriette Lorimier schilderde met olieverf op doek, meestal in grote formaten. De kunstenaar overleed op 79-jarige leeftijd in haar geboortestad, Parijs, waar ze heel haar leven verbleef.
