Jules De Bruycker (1870-1945) was een Vlaams schilder en graficus, vandaag vooral bekend om zijn virtuoze etsen.
Jules De Bruycker werd geboren in Gent en toonde al op jonge leeftijd een artistiek talent: als tienjarige kreeg hij al lessen aan de plaatselijke Academie, al zou hij zijn opleiding voor bijna een decennium onderbreken na het overlijden van zijn vader. Uiteindelijk zou hij er studeren onder schilders Louis Tytgadt en Jean Delvin. Als jonge kunstenaar vestigde hij zich in het Gentse Patershol, een bohémien-buurt die onderdak bood aan veel meesters van de latere Latemse School, waaronder Valerius de Sadeleer en George Minne. Aanvankelijk maakte De Bruycker olieverfschilderijen en aquerellen: zijn interesse in grafisch werk zou gewekt worden bij het zien van de etsen van Albert Baertsoen. Van hem nam Jules De Bruycker een dromerige, nachtelijke sfeer over in zijn prenten. Hij vereeuwigde diverse plaatsen in de stad, van drukbevolkte rommelmarkten over theaters tot de vele historische sites van Gent, met de Sint-Niklaaskerk op kop. Daarbij besteedde hij graag aandacht aan volkse figuren en gewoontes, vaak verwijzend naar meesters als Bruegel en Bosch. Gedurende de oorlogsjaren verbleef hij in Londen, waar men vol lof was over zijn prenten rond de oorlogsgruwel in Vlaanderen. Nadien kreeg Jules de Bruycker ook in zijn thuisland erkenning: hij organiseerde succesvolle expo’s in Brussel en in het buitenland, kreeg een post als professor aan de Antwerpse Academie aangeboden en werd in 1921 zelfs geridderd.
