Jan Miel was een Vlaamse 17de-eeuws kunstschilder en graveur, lid van de Bentveughels en de Bamboccianti en de eerste Oude Meester uit het noorden die werd toegelaten tot de Accademia di San Lucca.
De eerste sporen van Oude Meester Jan Miel bevinden zich in het Rome van 1633, waar hij vooreerst als lid van de Bentveughels opduikt. Deze vereniging van Vlaamse en Nederlandse Oude Meesters werkzaam in Rome, markeert de start van de carrière van de Oude Meester, waarna hij zich aansluit bij de Bamboccianti. Bij deze groepering, bestaande uit Vlaamse en Nederlandse genreschilders in Rome, zal Jan Miel een cruciale rol spelen, wat hem uiteindelijk de primeur van eerste Noordelijke 17de eeuwse schilder in de Accademia di San Lucca oplevert. Het vroeg werk van de Oude Meester bestaat voornamelijk uit antieke schilderijen die onder de karakteristieke stijl van de Bamboccianti vallen en een sterke invloed van Pieter van Laer vertonen, tot hij in 1650 zijn focus verschuift naar het schilderen van religieuze werken op groot formaat, veelal in samenwerking met andere Oude Meesters zoal Andrea Sacchi en Viviano Codazzi. De laatste fase in het leven van Jan Miel wordt gekenmerkt door historiestukken met een classicistische tendens, voelbaar geïnspireerd op de oude schilderijen van onder meer Carraci en Rafaël.
