Narcisse Virgilio Diaz de la Peña, ook wel bekend als Narcisse Diaz de la Peña was een 19de-eeuwse Franse kunstschilder en lithograaf van Spaanse afkomst en wordt gerekend tot een van de aanhangers van de School van Barbizon.
Narcisse Diaz de la Peña groeide op omtrent 1807 in de beroemdste wijnstreek van Frankrijk, namelijk Bordeaux. De kunstschilder kent een droevig leven waarbij hij al op jonge leeftijd beide ouders verloor. Niet lang daarna werd Narcisse Diaz de la Peña zijn linkerbeen geamputeerd ten gevolge van een slangenbeet. Wanneer Narcisse Diaz de la Peña vijftien jaar was begon hij zijn kunstzinnige carrière als een porseleinschilder. Bij een schilder in de porseleinfabriek te Parijs leerde hij het unieke ambacht van het porselein schilderen, aldaar ontmoette hij de Franse landschapschilder Jules Louis Dupré kennen waarmee hij zou bevriend zijn tot aan het einde van zijn leven. Vervolgens ging Narcisse Diaz de la Peña in de leer bij de Franse historieschilder François Souchon. Zoals de meeste kunstschilders in de loop van de 19de eeuw, trok Narcisse Diaz de la Peña op studiereis naar het Louvre in Parijs waar hij de werken bestudeerde van de oude meesters. Nadien werd de Franse romantische schilder Xavier Sigalon zijn leermeester, daardoor schilderde Narcisse Diaz de la Peña oorspronkelijk onderwerpen uit de mythologie, sentimentele idylles, baders en vervaardigde hij zijn werken in de romantische stijl beïnvloedt door de oriëntalistische schilder Ferdinand Victor Eugène Delacroix, doch evolueerde zijn werken later naar een meer impressionistische stijl die zou geïnspireerd zijn op het werk van Théodore Rousseau wie Narcisse Diaz de la Peña leerde kennen bij zijn ontmoeting met de leden van de School van Barbizon. Aldaar demonstreren zijn 19de-eeuwse werken landschappen met figuren zoals boeren of muzikanten, ook bloemstillevens en genrevoorstellingen werden onderdeel van zijn oeuvre. Rond 1830 exposeerde Narcisse Diaz de la Peña zijn schilderijen in de Parijse Salons tot circa 1859. In het jaar 1837 besloot Narcisse Diaz de la Peña om zich aan te sluiten bij de befaamde Franse landschapsschilders van de School van Barbizon. Hier is het gekend dat de schilders hun inspiratie opdeden in het bos van Fontainebleau, één van de grootste bossen van Europa met het beroemde kasteel van Fontainbleau. Aldaar schilderden de kunstenaars en plein air, dat wil zeggen dat men direct ter plaatste schilderde en niet in het atelier, alhoewel het mogelijk was om het vervaardigde schilderij af te werken in het atelier. Zijn techniek is te herkennen aan zijn vloeiende penseelstreken. Omstreeks 1848 werd Narcisse Diaz de la Peña bekroond met een eersteklas medaille in de Parijse Salon. Uiteindelijk kwam er in 1876 het einde aan zijn leven en stierf de kunstschilder in het Franse Menton. Narcisse Diaz de la Peña’s werken zijn te bezichtigen in diverse musea zoals het befaamde Louvre en het Brooklyn Museum in New York.
