Charles-Émile Auguste Durand, beter bekend als Carolus Duran was een Franse kunstschilder uit de 19de-eeuw en vroege 20ste-eeuw.
Carolus Duran werd in 1837 geboren als zoon van een Rijselse hoteluitbater. Op zijn 16de trok hij vol ambitie naar Parijs. Daar volgde hij les aan de Academie Suisse en kopieerde hij werken van grote meesters in het Louvre. Hij raakte er snel geïntegreerd in de artistieke milieus en leerde er collega’s zoals Fantin Latour, Gustave Courbet en Édouard Manet kennen. In 1861 won hij de prestigieuze Wicar-prijs. Dit stelde hem in staat om op studiereis naar Italië en Spanje te gaan. Carolus Duran was een bijzonder sterk portretschilder. Aan de hand van vlotte penseelstreken en gedurfde contrasten stak hij met kop en schouder boven vele collega’s uit. Hij werd dan ook snel een van de meest geliefde portrettisten van de hogere klasse. Dit bracht hem er toe zijn, door het realisme beïnvloedde, schilderstijl uit zijn jeugdjaren wat te matigen en aan te passen aan de smaak van zijn bourgeois klanten. Carolus Duran zijn 19de-eeuwse schilderijen lijken bijgevolg op het eerste zicht academisch, maar de opmerkzame kijker zal ook sporen van het impressionisme en realisme in zijn werk terugvinden. De kunstcriticus en dichter Emil Zola beschreef zijn werk treffend als het verstaanbaar maken van Manet voor de Bourgeoisie. In 1882 werd hij lid van de officiële jury voor het jaarlijkse Parijse salon. Dit gaf hem de kans zijn impressionistische vrienden te verdedigen in dit voornamelijk academisch bastion. Verder drukte hij als leerkracht zijn stempel op volgende generatie portrettisten. Hij was bijvoorbeeld de leermeester van de beroemde Amerikaan John Singer Sargent. Carolus Duran zijn schilderijen zijn onder meer te bezichtigen in het Musée d’Orsay in Parijs.
