Evarist De Buck was een Belgische kunstschilder die behoorde tot de Latemse School. Hij was gespecialiseerd in het vervaardigen van landschappen die het boerenleven in combinatie bracht met religieuze en mystieke motieven.
Evarist De Buck genoot een schildersopleiding bij schilders als Louis Pierre Van Biesbroeck, Jean Delvin en George Minne. In het begin van zijn carrière vervaardigde hij vooral symbolische schilderijen met een idealitische inhoud. Na de uitbraak van de Eerste Wereldoorlog veranderde zijn werk van toon; sociale thema’s zoals werkloosheid en armoede vormden vaak het onderwerp van zijn geëngageerde schilderijen. Als individualist zette hij zich dan ook af tegen de moderne kunstvormen, die hij als een exponent van de kapitalistische maatschappij beschouwde. Ook zijn eigenzinnige stijl evolueerde meer richting die van het impressionisme. De werking van licht en schaduw kreeg een grotere rol toebedeeld, maar toch bleef het onderwerp steeds de kern van het schilderij. Ook sneed hij regelmatig religieuze thema’s aan. Rond de jaren dertig verliet hij opnieuw dit mysticisme, om meer in de richting van het expressionisme te gaan werken. Evarist De Buck excelleerde in deze periode door zijn uitstekende vertolkingen van het plattelandsleven in de buurt van zijn woonplaats, Sint Martens-Latem. Op deze plaats bouwde hij ook zijn eigen kunstgalerij, waar de schilder zijn eigen schilderijen toegankelijk stelde voor de gemeenschap. Tegenwoordig wordt Evarist De Buck gerekend tot de Latemse School. Deze zogenoemde groep mystiekers werd opgericht door leerlingen van de Gentse Academie die zich wilden afzetten tegen het idyllische impressionisme. Bekende leden van deze groepering zijn Gustave Van de Woestyne, Valerius De Saedeleer en Albijn Van den Abeele. Ook figuren als Emile Claus en Théo Van Rysselberghe, beiden gerekend tot het neo-impressionisme, drukten hun stempel op zijn werk.
