Gustav Max Stevens was een beroemde Belgische kunstenaar uit het einde van de 19de eeuw tot het midden van de 20ste eeuw en schilderde in de stijl van het impressionisme en de art nouveau.
In 1871 beviel Elise Cambot van de Belgische kunstschilder Gustav Max Stevens. Zijn oeuvre toont portretten, stillevens en landschappen. Hij werkte in olieverf op doek, pastel en hield zich bezig met lithografie. Gustav Max Stevens leerde schilderen van de befaamde Belgische oriëntalistische kunstschilder Jean-François Portaels en dit aan de Ecole des Beaux-Arts te Brussel. Uiteindelijk vestigde Gustav Max Stevens zich in het artistieke Parijs waar hij lessen verkreeg van de Franse historieschilder Fernand Cormon in de Ecole des Beaux-Arts. Bij zijn terugkeer in België werd hij voorzitter van de Belgische kunstenaarsvereniging Le Sillon. Deze kunstenaarsvereniging ontstond rond 1893 in Brussel tot 1910 en werd opgericht door jonge leerlingen van de Brusselse academie. Deze kunstenaarsvereniging werd bedoeld als tegenwicht voor het luminisme en neo-impressionisme. Ze maken gebruik van heldere kleuren in hun schilderijen en brachten de verflagen pastueus aan. Men haalde hen inspiratie uit de Vlaamse realistische traditie en de naturalistische schilderkunst met Diego Vélasquez als voorbeeld. Daarnaast werden de leden beïnvloedt door de Japanse prentkunst (Japonisme) en gaf men een jaarlijkse expositie in het Museum voor Moderne Kunst te Brussel. Een andere aanhanger van Le Sillon is bijvoorbeeld de Belgische kunstschilder Fernand Toussaint. Omstreeks 1894 huwde Gustav Max Stevens met Adèle Overloop, ze besloten om samen te wonen met zijn schoonouders. Daarna gaf Gustav Max Stevens hij zijn vriend en architect Théo van Mol de opdracht om een huis en kunstenaarsatelier voor hem te bouwen in 1900 in het Brusselse Elsene in de stijl van de art nouveau. De schilderijen van Gustav Max Stevens toonden oorspronkelijk de invloed van de pre-rafaëlieten waarvan de stijl vaak fotografische precisie is en een religieuze inhoud heeft. Na zijn reizen naar Noord-Afrika met onder andere Algerije en Tunesië werd zijn stijl meer impressionistisch met een persoonlijke toets en een oriëntalistische stijl, ook werkte hij een tijdje in de stijl van het art nouveau. Rond 1905 evolueerde zijn onderwerpen naar kinderportretten waar hij dan ook een tentoonstelling zal organiseren met de kindertijd als hoofdthema.
